Het is 1988 en de regering Thatcher neemt een wet aan die het aanmoedigen van homoseksualiteit verbiedt (Clause 28). Jean is gymdocent op een middelbare school en is niet open over haar seksualiteit. Zo ver is ze zelf nog niet, maar deze nieuwe wet maakt het nu ook onmogelijk.
Hoewel ze schijnbaar behendig laveert tussen de grenzen, voelt het constant gescheiden houden van haar werelden verstikkend ongemakkelijk: Jean reageert neutraal op de homofobe grappen van haar leerlingen, omzeilt de terloopse, wrede opmerkingen van haar getrouwde zus en voelt zich nog altijd niet op haar gemak als ze logeert in de woongroep van haar vriendin. Door de komst van een nieuwe leerlinge wordt Jean uiteindelijk toch gedwongen keuzes te maken.
Het op 16mm gedraaide speelfilmdebuut vol fraaie, diepe, levendige blauwtinten van de Britse auteur-regisseur Georgia Oakley is geen typische terug-naar-de-jaren-tachtig-film. Met de ingetogen en zelfverzekerde esthetiek van queerklassiekers van bijvoorbeeld Donna Deitch en Chantal Akerman, en het sterke spel van hoofdrolspeler Rosy McEwen is ‘Blue Jean’ een intieme, onopgesmukte karakterstudie die speelt in een tijd van geïnstitutionaliseerde stigmatisering.
‘Blue Jean’ ontving de Publieksprijs op het Filmfestival van Venetië en won vier British Independent Film Awards, waaronder die voor de Beste Hoofdrol en Beste Debuterend Scenarioschrijver.
Special met nagesprek op woensdag 31 mei, 18.30 uur
We organiseren een speciale vertoning bij ‘Blue Jean’, in samenwerking met het Humanistisch Verbond, afdeling ‘t Gooi, Vecht en Almere op woensdag 31 mei. Na afloop van de film is er een gesprek met Marco Altena en Nicole Wolf van stichting Gooi & Vecht Inclusief én je krijgt een gratis drankje.
‘Blue Jean’ gaat over de jaren tachtig. Veertig jaar later wapperen in Nederland de regenboogvlaggen bij gemeentehuizen, maar hoeveel werk is er nu nog aan de winkel? Is het uit de kast komen nog steeds een dagelijkse worsteling? Hoe inclusief is onze samenleving? De berichtgeving in de media maakt duidelijk dat er meer nodig is om voor iedereen een veilige omgeving te creëren. Wat moet er gebeuren en hoe kunnen we daar zelf aan bijdragen? Hierover gaan we na de film in gesprek.
