Ze werd ‘de diva op blote voeten’ genoemd, maar wereldster Cesária Évora (1941-2011) was wars van divagedrag. Ze was een zangeres met een diep-melancholieke stem. ‘Die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land’, zoals iemand in de film zegt. Uit dit liefdevolle portret zien we een vrouw die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar arme jeugd in het gortdroge Kaapverdië vergat, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij na haar vijftigste een wereldster werd.
‘Cesária Évora’ schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar afkomst getekend was. ‘Ik geloof niet in dromen’, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: ‘Vraag me iets anders!’ Prachtig portret en een kans om haar prachtige songs en bijzondere stem te (her)ontdekken.
