De Iraanse Roya vlucht uit een asielzoekerscentrum om uitzetting te voorkomen. Ze heeft het adres van Nassim, een vrouw die afgewezen vluchtelingen bijstaat. Maar als ze arriveert bij de woning van Nassim is alleen haar broer thuis. Hij is de sleutel van het appartement kwijt, zegt hij, dus tot zijn zus terugkeert kan hij de deur niet voor Roya openen. Al snel raakt ze met de broer in gesprek, waardoor we veel te weten komen over de verschillende zienswijzen van deze twee mensen: zij heeft een frisse, idealistische en optimistische geest; hij is verbitterd, op zijn hoede, en draagt een zware last op zijn schouders.
Regisseur Nafiss Nia zet de beperking van de premisse om in een bron van poëzie en inventiviteit, en haalt het optimale uit het delicate camerawerk, de kadrering en montage. ‘Die Middag’ speelt knap met twee verschillende levensbeschouwingen die de kern van de intrige vormen. Via de bewakingscamera en het kijkgaatje is Roya altijd zichtbaar voor de man in de woning, maar de kijker is de enige getuige van wat de man binnen doet. Een film over (fysieke en emotionele) muren en grenzen, cultuur en taal, en de politiek van intimiteit en verlossing.
