Wegens veel belangstelling zijn er extra reguliere voorstellingen van deze documentaire bijgepland.
Veel vrouwen hebben jarenlang gezwegen over hun ervaringen in de Japanse kampen. Na de oorlog werd hun leed nauwelijks erkend, en ze leerden om erover te zwijgen. Nu, op latere leeftijd, stijgen dezelfde gevoelens van woede en verdriet weer op wanneer ze ermee geconfronteerd worden en herleven ze de pijn. In de film vertellen de vrouwen, die nog maar meisjes waren toen ze gevangen zaten, over hun diepe emotionele littekens, nog altijd niet geheeld of verdwenen. Wanneer ze hun ogen sluiten, herleven de 'vergeten' verhalen uit het kamp opnieuw.
Hoewel er weinig foto's zijn en bijna geen filmmateriaal van de kampen bestaat, laten de honderden tekeningen gemaakt door de vrouwen en kinderen in het kamp hun aangrijpende verhalen zien. Regisseur Pieter van Huystee heeft zelf een persoonlijke band met deze geschiedenis omdat zowel zijn moeder als oma tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorden. Hij stelt in de film de vragen die hij nooit aan zijn moeder heeft durven stellen. De prachtige, indringende tekeningen uit de kampen, eveneens getuigenissen, maken de verhalen en de geschiedenis nog intenser voelbaar.
