In negen eenvoudige scènes, binnenshuis gedraaid met een vaste camera, komen burgers in Teheran in aanraking met mensen met macht – ouders, leraren, ambtenaren en zakenmensen. Moeizame dialogen snijden grote en kleine taboes aan, die gaan over hijabs, haarkleur, babynamen en wie de eigenaar is van een hond. Elke scène ontvouwt zich tussen een zichtbaar persoon en een autoriteit buiten beeld die de persoon verhoort, soms met een sadistisch genoegen.
Door autoritaire figuren buiten beeld te houden, benadrukt ‘Terrestrial Verses’ zowel het protestverbod in de Islamitische Republiek als het onzichtbare karakter van de (staats)controle waarmee Iraanse burgers van wieg tot graf te maken hebben. Ondanks de kafkaëske absurditeit van de situaties is de film ook kritisch – de macht wordt uitgedaagd of ondermijnd, zowel door recalcitrante personages als door de filmmakers zelf, die taboes negeren terwijl ze tegelijk laten zien hoe onvoorstelbaar moeilijk dat is.
‘Terrestrial Verses’ van Ali Asgari en Alireza Khatami is een heerlijk duistere satire in de geest van Abbas Kiarostami, die nauwgezet en formeel de aard van autoriteit onderzoekt. De film illustreert treffend het verband tussen het creatieve gebruik van suggestief minimalisme waar Iraanse filmmakers om bekend staan en hun noodzaak om de staatscontrole te omzeilen.
